Een klasse prestatie en prachtig verhaal van Annemieke.

 ------------------------------------------------------------------------------------------

  Maas Marathon

 
Ieder winter maak ik een plan wat ik voor het komend jaar wil gaan lopen. Op het internet ga ik op zoek naar leuke, gekke of uitdagende loopevenementen. Dus toen ik na een middagje surfen de Maasmarathon tegen kwam, was ik meteen enthousiast. Leuk, starten in Visé in België, en langs de rivier de Maas lopen naar Maastricht in Limburg en dan weer terug naar Visé. Volgens de website een mooie vlakke loop, gewaardeerd door vele lopers en een snel parcours. Mooi, dacht ik, vlak en gek, net wat voor mij.

Snel de inschrijving geregeld. Binnen 2 weken kreeg ik al post, 1 A4tje met daarop alle gegevens. Voor mij reuze handig want ik heb nogal de neiging de infoboekjes niet of slecht door te lezen. Menigmaal ben ik daarop al gewezen door een zeer ervaren loper die dan zegt: “zeker de info niet gelezen hè?”

Ook maakten ze alvast mijn startnummer bekend. Nummer 76. Direct voelde het niet goed, waarom weet ik niet. Allerlei scenario`s spookten in mijn hoofd, vooral het beeld van de laatste loper met een cordon van motorrijders daarachter, of nog erger, een straatvegerwagen met een stel bezemstelen die de laatste loper dan begeleidt.

Een schema opgescharreld en thuis geroepen dat dit schema de komende 18 weken de dienst uit maakte (en de sfeer bepaalde?). Dus op dinsdagavond klein rondje, op woensdag een wat groter, op donderdag weer een wat rustiger avondje met de loopgroep en dan in het weekend een steeds langere duurloop. Gezellig. Ik had er helemaal zin in.

Ook stonden er nog een aantal halve marathons in de planning als voorbereiding op deze mooie 42 km. Zo had ik Linschoten in mijn hoofd, gevolgd door Egmond, de Groet uit Schoorl en de CPC in den haag. De diehards onder jullie zien het natuurlijk wel aan het lijstje, maar het zat me allemaal niet mee. Linschoten moest ik over laten gaan vanwege een klein probleem met de voet en Egmond werd afgelast vanwege het slechte weer.

De hele winter was het natuurlijk naadje, koud, sneeuw, vorst, ijzel en ook mijn koelwater raakte er van bevroren. Het weer was slecht voor mijn moraal want naarmate ik verder in de tijd kwam, begon ik steeds meer te zwoegen met het eerder heilig verklaarde schema!

Maar ik beet op mijn kiezen en trainde dapper door. Toen eindelijk een goed bericht, de halve van Schoorl ging door. Ijsploegen hadden weken geschrapt, geveegd en geboend en alle duinpaden waren ijsvrij. It geht ohn stond er op de site, en zo kon ik gelukkig op 14 februari mijn halve in Schoorl gaan lopen.

Een prachtige loop met mooie vergezichten door duinlandschap en natuur. Helaas was het rete koud, maar gelukkig droog. Tijdens de start en de daaropvolgende eerste 3 kilometer loop je met zijn 750 renners in een afgezet stuk Schoorl, en bijna allemaal dezelfde kant uit. Helaas voor mij die ene dame die voor me liep en die haar handschoen verloor en die omkeerde om die handschoen op te gaan rapen dacht daar toch anders over. Een flinke botsing tot gevolg met een bijna valpartij volgde. Gelukkig heb ik voor dit soort gevallen een zeer uitgebreide woordenschat die ik ook maar allemaal heb gebruikt. Dus ik had er na 15 minuten lopen al weer een echte vriendin bij!

Na 2 uur en 10 minuten kwam ik weer in het dorp aan waar de opperstalmeester stond te roepen dat nu alleen nog maar mensen van de 30 van Schoorl binnenkwamen en dat de halve marathonners allemaal wel waren gefinisht. Nou ik niet dus! Ik heb altijd wat meer tijd nodig! 2u 13 was mijn eindtijd en daar was ik gezien het weer nog wel tevreden mee.

Ik trainde dus gewoon door na die tijd want ja je gaat voor de hele of niet. Keurig volgens het schema, tot de 20 van Alphen. Samen met mijn vaste loopvriendin Franka hebben we de 10 gedaan, zij 5 en ik 5, om de overgebleven tijd langs de kant aan te moedigen!

Door de 5 van Alphen kwam er een klein scheurtje in mijn vaste voornemen om via het schema de marathon te lopen in een goede tijd. Dus toen de mogelijkheid zich voordeed om alsnog met de CPC mee te doen, via de aardigste buurman van Nieuwkoop, besloot ik dan maar nog wat meer van mijn schema af te wijken.

Dus daar stond ik op 14 maart in het startvak van logica, tussen de echt goede en hele snelle (bijna allemaal)mannen. Weersomstandigheden prima, geen wind, in een prachtige stad, en o wat had ik er zin in! Na het startschot door het centrum van den haag, waar ik nog een aantal jaren heb gewoond dus een heerlijke sentimental journey!

Uiteindelijk kwamen we via allerlei omwegen bij de pier, waar we dit keer langs gingen. Daar begon ik eindelijk wat mensen in te halen en het voelde goed! Het ging voor mij doen hard, en ik genoot van alles! Na 21 km kwam ik bij de finish aan en bleek een pr gelopen te hebben in 2.06. Nou ik was retetrots! Ik heb er echt een week van lopen glunderen!

Het gaf me weer moed om het schema op te pikken en door te gaan met training. De week daarna de duurloop in een complete wolkbreuk gelopen, mijn god, dat er in 3 uur zoveel water kon vallen. Voorbij mijn naad en verder was ik nat, en mijn fietsgezellin ook! zij had laarzen aan die zo volgelopen waren dat je er wel een bos bloemen in kon zetten. Ook mijn schoenen waren zo volgelopen dat ik het idee had dat ik niet aan het rennen maar aan het gewichtheffen was! Leuk die loopsport!

Inmiddels op internet het parcours opgezocht en zeer aandachtig bestudeerd. Overal om mij heen werd gezegd en geroepen dat België buiten licht glooiend ook zeer heuvelachtig kon zijn. Ik kreeg de schrik van mijn leven fuckaduck daar had ik natuurlijk niet bij stilgestaan. Want we zouden via de Pietersberg naar Maastricht gaan. Glooiend, glooiend dacht ik , mijn kont, die is glooiend! De moed zonk in de schoenen, en ik besloot om goede raad te gaan bij een andere zeer ervaren marathonloper. Deze kon alleen maar luid lachen en zei dat ik waarschijnlijk het boekie niet goed gelezen had!

Inmiddels kreeg ik weer een update over de marathon met mooie lovende woorden!

Met een bucolisch, zeer vlak, afwisselend en snel parcours langs de Maas tussen Visé en Maastricht, bieden de organisatoren-marathonlopers je een TOP-organisatie aan, met als kers op de taart een muzikale en feestelijke sfeer verzorgd door meer dan 30 bands, animaties.

Ja ja bucolisch, ik weet wat het betekent!

Dus vanaf het moment dat ik de CPC had gelopen heb ik me alleen maar gericht op de komende loop, geen wedstrijdjes meer, nee ik was supergeconcentreerd en ik begon het trainen stiekum ook allemaal wel een beetje zat te worden! Al dat lopen…

Eindelijk was het dan zo ver, oppas geregeld, een leuk bed en breakfast in wopperingendam (of zoiets) geboekt. Fiets gerepareerd, aan alles gedacht, dus ik kon op pad!

Helaas werd ik de donderdag voorafgaand aan de loop snipverkouden en zo lag ik vrijdag in bed te twijfelen of ik wel zou gaan. Marjolein belde op om te zeggen dat zij de halve ging doen, en dat we elkaar nog zouden treffen in Visé. Nog meer twijfel dus, wel, niet, wel,niet.

Het werd dus wel, maar met een volle doos paracetamol en neusspray, en een wattig hoofd op weg.

De dag voor de marathon het startnummer opgehaald en een startnummer voor mijn trouwe echtgenoot, die dit keer niet op mij zou wachten maar met me mee zou fietsen.

Omdat we toch in de buurt waren toch even gekeken hoe hoog die Pietersberg zou zijn. Die is hoog, echt waar. Hij is zelfs zo hoog dat ze de weg er maar omheen hebben gelegd! Dat viel dus eigenlijk heel erg mee, en dat is toch maar weer goed voor het vertrouwen.

Om 8 uur s`avonds in bed, want om half 7 werd ons ontbijtje geserveerd. Tijdens het aankleden kwam ik er achter dat ik weliswaar 3 setjes hardloopkleding bij me had maar sportbeha lag nog lekker in Nieuwkoop! Briljant, dan het beugeltje toch maar aan, want de jongens behoeven inmiddels wel wat steun!

Na het ontbijt op weg naar Visé, en als echte Hollander kies je voor de tomtom natuurlijk de kortste route. Helaas gaat die in Limburg wel over een mountainbike route voor de fiets. Geen punt, alleen waren wij met de auto. Hotseklotsend naar beneden, dus het gekookte eitje en de 2 beschuitjes lagen weer geheel aan het oppervlak! Goed voor de concentratie!

Uiteraard wil ik ook nog zo dicht mogelijk bij de start parkeren, want een stuk lopen om goed te parkeren, dat doen we natuurlijk niet. Dus wij stonden op ongeveer 100 meter van de start. Kwestie van heuveltje af, en startvak in! Ferry met damesfiets en roze fietstas moest ergens anders opstellen, om zo na ongeveer 13 km met me mee te kunnen fietsen. Die ging er dus al rap vandoor. En daar stond ik dan, als enige, als frau antje tussen de Fransoosjes. Want daar waren we inmiddels ook wel achter voertaal in dit stukje België is gewoon Frans, en niets anders, seulement dus!

Nou start was precies om 9 uur, boven mijn verwachting in, en met begeleiding van een Scottish piperbrigade, de doedelzakkers dus! Wel 2 hele. Wat een teringherrie toch maar weer en o wat leuk!

Na de start eerst een rondje over de keitjes, door het oude centrum en daarna, on y va naar de maasbrug. Daar stond een uitzinnige menigte van 2 fans, marjolein en haar verkering! Hup Annemieke, we zijn voor jou! Altijd goed voor het moraal!

Al op de brug liet mijn elektronica me in de steek, met ik durf het bijna niet te zeggen, een lege batterij! En een nieuwe zat in mijn tas, in de auto op ongeveer 100 m van de start! Kwestie van goed voorbereiden, niet waar.

Over de brug naar links, rondje om de kerk, en een lus, zodat je kan zien wat je concurrenten aan het doen zijn. Toen ik op de heenweg ging, dacht ik nog, zo kijk die mannen eens rennen! Die gaan er flink tegenaan! Toen ik op de terugweg ging, dacht ik niets, want er waren geen concurrenten meer. Dat hield dus in dat ik na ongeveer 3 kilometer al helemaal aan het einde van het rennersveld liep. Kwestie van nadenken…

Eindelijk bij kilometerpunt 13 stond daar nog 1 fietser, met , zeer herkenbaar, roze zijtassen, en een nieuwe rode fietsbel. Ferrarirood, dus snel bellen!

Inmiddels had ik aangehaakt met een stel lopers die allemaal ongeveer even hard liepen als ik en zo vormden we de kopgroep van de achterliggers. Helaas waren zij ook Franstalig dus alle oppeppende kreten verstonden zij wel en ik niet. Al snel langs de ecluse, een sluizencomplex, langs de Pietersberg op weg naar Maastricht.

Het weer was perfect, windkracht 2, temperatuur 15 graden en een tempo van 5 in een kwartier. Het leek wel of het asfalt kleefde, het ging niet al te snel. Maar het ging en ik kwam voorruit. Toen kwamen we in Maastricht en daarvoor moesten we langs allerlei parken met veel heuvels en door de stad over die focking focking focking stinkkeitjes. Niet erg als het 500 meter is, maar na 5 kilometer heb je het gevoel alsof je knieën zeggen dat je er al bijna bent, terwijl de borden zeggen dat je er net 25km punt op hebt zitten. Echt verschrikkelijk. Onderweg nog wat kijkers maar als ik er 50 heb gezien is dat veel. Bij het derde groepje heb ik zelfs geroepen dat ze best wel mochten klappen! En ja hoor een Limburger is zo lullig niet!

De Sint Servaesbrug, ook geheel in klutkeien gelegd over en aan de andere kant van de Maas hadden ze de rest van de stad ook nog maar met die baggerzooi gestraat. Langs het gouvernementshuis, en toen eindelijk, eindelijk asfalt. Mijn god wat kan je er toch van houden!

Bij Eysden kwamen we weer langs de rivier te lopen, en inmiddels hadden we wind mee. Had ik ook nodig overigens want ik had het bij zo`n 35 kilometer behoorlijk moeilijk. Het was heet, en we misten nog bijna een afslag. Bij elke afslag stond namelijk een verkeersbobo, maar bij dit punt was hij of zij net even plassen! En na 35 kliometer let je nu eenmaal niet meer zo op. Gelukkig riep achter ons nog iemand:au droite, au droite, wat betekent dat wij dommen ollanders zijn!

Nou weer verder en na weer een dorp onder de kinderkopjes, waarbij ik uitriep, merde, pourquoi, mon dieu, pourquoi (wat zoiets betekent als, jeetje wat heb ik het naar mijn zin!)moesten we nog zo`n 7 kilometer naar Vise terug. Klimmend dat wel. Heel stiekum klimmend. In vaktermen vals plat, naar het finishvak, nog 7 hele lange kilometers.

Tijdens deze 7 kilometers kwam ik er ook achter dat mijn startnummer (76) bij elkaar opgeteld 13 is en toen…. Een openbaring, het lag allemaal niet aan mij, het lag aan het nummer!

Tijdens de laatste kilometers zouden we nog allemaal live bandjes tegenkomen, maar helaas ik heb er nog maar 1 gezien en die was aan het inpakken. Dat zegt eigenlijk al genoeg over mijn eindtijd! En toen, eindelijk het bord nog 1 kilometer. Mijn god, ik wilde hem wel inlijsten! En ja hoor, ineens zie je dan toch het bord finish! En daar in het finishvak daar stonden al die 2 fans weer te klappen en te juichen! Marjolein bedankt! 4 59 09 dus nog net op tijd voor mijn diploma, die ik met recht verdiend heb!

Snel naar de snackbar, waar we een reuze bak Belgische frietekes hebben gegeten, en alleen daarvoor zou ik het een ieder eens aanraden deze marathon te gaan doen!